ΜΑΡΤΙΝΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ. ΚΕΝΤΡΟ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Πρακτικά, τα μοντέλα θεραπευτικής φροντίδας περιλαμβάνουν συνήθως μια μεικτή προσέγγιση που αντικατοπτρίζει το εύρος των παραγόντων που επηρεάζουν τον τραυλισμό (φυσιολογία, γλωσσολογία, περιβάλλον, μαθημένη συμπεριφορά και συναίσθημα)(Yaruss & Quesal, 2006). Μεγάλο μέρος του χρόνου αφιερώνεται στην αξιολόγηση. Οι προσεγγίσεις εμπεριέχουν εργασία με το άτομο πάνω σε ορισμένα χαρακτηριστικά του τραυλισμού και εν συνεχεία την εκπαίδευση του παιδιού (και του γονιού) για το πώς να αντιμετωπίζει και να διαχειρίζεται τις δυσρυθμίες. Αυτό μπορεί να στοχεύει στη δουλειά μέσω δραστηριοτήτων για τη μείωση ή την εξάλειψη τραυλισμού που σχετίζεται με την παραγωγή ομιλίας (μπλοκάρισμα, επανάληψη, επιμήκυνση, σωματική κίνηση) και την επικοινωνία μέσα σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικούς συνομιλητές (γνωστούς και αγνώστους). Η συμμετοχή και η εργασία για την επίτευξη της ευχέρειας ομιλίας μπορεί να εστιάσει σε καταστάσεις φόβου και περιβαλλοντικά εμπόδια, στη βελτίωση της προσωπικής εικόνας με τη συμμετοχή σε πολλές κοινωνικές καταστάσεις όπου απαιτείται συνομιλία, στην ομιλία στο τηλέφωνο, ενώπιον ομάδων και τάξεων, προσωπικού, σε αγνώστους και σε καταστάσεις που το άτομο αποφεύγει εξαιτίας του τραυλισμού.
Ορισμένες προσεγγίσεις είναι καταλληλότερες για ορισμένες ηλικιακές ομάδες. Για παράδειγμα η άμεση εργασία πάνω σε συμπεριφορές ομιλίας χρησιμοποιώντας «Ομιλία Χρονομέτρησης Συλλαβών» (Syllable Timed Speech – STS) μπορεί να οδηγήσει σε ευχέρεια ομιλίας σε παιδιά αλλά όχι και σε ενήλικες (Trajkovksi et al, 2009). Αυτό μπορεί να σχετίζεται με την πλαστικότητα των νευρονικών οδών των παιδιών σε αντίθεση με τις καλά προσδιορισμένες νευρονικές οδούς των ενηλίκων. Άλλα προγράμματα όπως το πρόγραμμα Lidcombe, έχουν σχεδιαστεί για την εφαρμογή σε παιδιά και την παράλληλη εκπαίδευση των γονέων τους από Λογοθεραπευτές για την παροχή συστηματικής ενίσχυσης της ροής ομιλίας τους και την ενθάρρυνση του παιδιού να βρίσκει τρόπους για να αντιμετωπίσει τη διαταραχή της ομιλίας του (Jones at al, 2005). Οι έμμεσες προσεγγίσεις προσδιορίζουν τους επιβαρυντικούς παράγοντες στο περιβάλλον επικοινωνίας του παιδιού, που μπορεί να επηρεάσουν τον τραυλισμό για παράδειγμα το Palin, Parent – Child Interaction model (Kellman, 2008).
Τόσο στις άμεσες και όσο και στις έμμεσες προσεγγίσεις, οι Λογοθεραπευτές θα συνεργάζονται στενά με άλλους σχετικούς επαγγελματίες, ειδικά με το εκπαιδευτικό προσωπικό, για την ανάπτυξη των σωστών προσεγγίσεων για τη στήριξη των παιδιών στο σχολικό περιβάλλον (Ruskin et al 2001, 1998) και στην περαιτέρω δευτερεύουσα εκπαίδευση. Η θεραπεία θα επικεντρωθεί επίσης στη στήριξη της συμμετοχής και της ευεξίας στην κοινωνική τους ζωή.
Η θεραπεία για εφήβους και ενήλικες συνήθως περιλαμβάνει μια μεικτή προσέγγιση προώθησης θετικής ψυχολογικής διαφοροποίησης και γνωστικής αναδόμησης.
Αρκετός χρόνος αφιερώνεται στο γνώθι σ’ αυτόν και στην προσωπική αξιολόγηση όπως επίσης και στη διευκόλυνση των ικανοτήτων παρακολούθησης στους ασθενείς. Αυτό μπορεί να ακολουθείται από θεραπεία «ανοιχτού τραυλισμού» που μπορεί να περιλαμβάνει απευαισθητοποίηση, μείωση αποφυγής και αυτό-διαφήμιση συμπεριλαμβανομένης και της χρήση ψευδο-τραυλισμού. Ύστερα από την επίτευξη μιας θετικής συμπεριφοράς απέναντι στον εμφανή τραυλισμό το άτομο καλείται να βρει τις κατάλληλες στρατηγικές ελέγχου ροής μέσω πειραματισμού από μία σειρά επιλογών (π.χ. έλεγχος ρυθμού, διαφραγματική αναπνοή, εύκολη φωνητική έναρξη, διαφοροποίηση μπλοκαρίσματος). Το βασικό στοιχείο της θεραπείας είναι ο πειραματισμός διαχειριζόμενος από τον πελάτη με στρατηγικές στο πλαίσιο πραγματικών καταστάσεων εκτός κλινικής, με αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας κάθε στρατηγικής με σκοπό τη δημιουργία μιας σειράς εργαλείων για τη μακροπρόθεσμη διαχείριση της επικοινωνίας.
Οι Λογοθεραπευτές συνεργάζονται στενά με τις οικογένειες και το προσωπικό φροντίδας των παιδιών για την κάλυψη των αναγκών των παιδιών για την ανάπτυξη ομιλίας με ροή, για τον έλεγχο ομιλίας με δυσρυθμίες και τη διατήρηση μιας θετικής προσέγγισης στην επικοινωνία.
