Σεπτέμβριος 2013
Ο μήνας των «αρχών» στην βιωματική μας σκέψη. Αρχίζει η «σεζόν». Αρχίζει το Σχολείο. Αρχίζει η δουλειά. Αρχίζει το Χριστιανικό Ημερολόγιο με την γέννηση της Παναγίας στις 8 Σεπτέμβρη. Αρχίζει το «νέο κυβερνητικό έργο» με τις εξαγγελίες –και τι καινούργιο θα μας πουν;- στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Αρχίζει ο νέος μας σχεδιασμός για όλη τη «χρονιά».
Αν βέβαια θέλουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά, τίποτα δεν αρχίζει τον Σεπτέμβριο. Ο χωροχρόνος είναι ένα άνυσμα τόσο αέναο και υποκειμενικό που τίποτα δεν αρχίζει παρά μόνο με μία γέννα και τίποτα δεν τελειώνει παρά μόνο με ένα θάνατο! Όλα τα άλλα είναι απλές, μικρές μεταβολές. Δεν παύει όμως ο μήνας αυτός να είναι πάντα ένα σημαντικό ορόσημο. Μετά από ένα μήνα καλοκαιρινής ξεκούρασης και ραστώνης, η θάλασσα στεγνώνει πια στο σώμα μας, τα μαγιό, τα χαϊμαλιά, τα γυαλιά ηλίου και τα καπέλα μπαίνουν στη ντουλάπα και βγαίνουν πάλι από αυτά τα «ρούχα εργασίας» και οι «σκέψεις εργασίας» περιμένοντας το σιδέρωμά τους μετά από την για ένα μήνα απομόνωσή τους.
«Η ύπαρξη χαρακτηρίζεται από ανησυχία» έγραψε πριν από 150 τόσα χρόνια ο Άρθουρ Σοπενχάουερ! Η ανησυχία μας και σε αυτό το ορόσημο της χωροχρονικής επανέναρξης της συνέχειας θα αγωνιστούμε να συναναστραφεί με τον πόθο και όχι με το φόβο και τον πόνο.
«Δύο είναι οι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας» έγραφε σε άλλο σημείο ο ίδιος Φιλόσοφος: «Ο πόνος και η ανία». Ο πόνος του φόβου, της λύπης, του θυμού και η ανία του μη στόχου, του άχρηστου στόχου ή της αν-ονείρευτης τεμπελιάς. Και δεν μας ταιριάζει η διάθεση να δίνουμε χώρο στους εχθρούς μας. Και δεν μας ταιριάζει η διάθεση να δίνουμε ούτε χρόνο στους εχθρούς μας (ή μήπως όχι;).
«Η ανάγκη και η πλήξη αποτελούν το δίπολο της ανθρώπινης ζωής». Αν η ανάγκη μας είναι η δημιουργία, αν η ανάγκη μας είναι η σοφία και η καλλιέργεια μας νομίζω ότι πολλά θα καταφέρουμε. Αν δοκιμάσουμε να δώσουμε στην ανάγκη τον πόθο του εφικτού και όχι το φόβο του μάταιου, του φοβικού και του ανέφικτου. Αν ποτιστούμε με όμορφα όνειρα. Αν συγχωρέσουμε όσα ταπεινά και –κατά βάθος – αστεία μας συμβαίνουν –ή μας προκαλούν οι «άλλοι»-. Αν πάψουμε να κοιτάζουμε την «καταστροφή», τότε η φετινή «χρονιά» θα είναι πάλι χαρά δημιουργίας και αγάπης. Αν η ανάγκη μας μετατοπιστεί από το να μην μας συμβεί απλά κάτι κακό (ανάγκη ασφάλειας αντί δημιουργίας) στο να μας συμβεί κάτι καλό, τότε όλα θα γίνουν! Και αν η ανάγκη μας είναι μεγάλη και όμορφη, τότε ούτε η ανία της ικανοποίησης των απλών και απλοϊκών πολλές φορές αναγκών μας θα μας δημιουργήσει τον δεύτερο κίνδυνο: Την πλήξη! Την πλήξη του εύκολου και του μάταιου.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: και στα χρόνια της «μη κρίσης» ή αλλιώς της ευμάρειας, μία θλίψη μας κυρίευε όλους: Η θλίψη της πλήξης του εύκολα εφικτού «ονείρου». Η θλίψη του «αντικειμένου» της αγάπης αντί της «λειτουργίας» της αγάπης (Έριχ Φρομ). Της μαζικής συλλογής. Του καινούργιου αυτοκινήτου, του καινούργιου «φίλου», του καινούργιου σπιτιού, της καινούργιας «σχέσης», του καινούργιου laptop, της καινούργιας «παρέας», της καινούργιας plasma TV, της καινούργιας αδιάφορης αδελφοφάδικης «καλημέρας» στη ματαιότητα της δημοσιότητας, της καινούργιας εντοίχισης στον τοίχο του σπιτιού και της ψυχής μας…. Έτσι απλά γιατί ……..
Έτσι απλά γιατί ………… Γιατί όλοι!!!!!!!!!! Η σύγκριση της ανίας, της πλήξης και της έλλειψης σεβασμού με τον διπλανό μας …… Μπας και βγούμε καλύτεροι από εκείνον άρα έτσι να αποδείξουμε την «επιτυχία» μας στον εαυτό μας ………
Η βούληση και η σοφία είναι η λύση. Ο φόβος και η πλήξη οι εχθροί! Ας δημιουργήσουμε ! Ας χαμογελάσουμε! Ας αντέξουμε να βρεθούμε στην ηρεμία της έντασης και στην ένταση της ηρεμίας με χαμόγελο!
Είμαστε όλοι ένα χρόνο μεγαλύτεροι από τον περσυνό Σεπτέμβρη. Ένα χρόνο γεροντότεροι. Ένα χρόνο σοφότεροι …………
Πριν ακριβώς 100 χρόνια ο Καβάφης είχε γράψει:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική»
Το χρωστάμε σαν ένα δώρο στην τρυφερή ψυχούλα μας που ακόμα θρηνεί την παιδική ηλικία που αποχαιρέτησε στην ροή κάποιων λεπτών, ωρών, εποχών, χρόνων, Σεπτέμβρηδων, γενεθλίων, επετείων. Το χρωστάμε σαν ένα δώρο στην τρυφερή ψυχούλα μας που ακόμα θρηνεί την παιδική ηλικία που αποχαιρέτησε όταν έπαψε να χωράει στο ναό σώμα της το κοντό σορτσάκι και το πουκαμισάκι και αποφάσισε να αποχωριστεί τις σχολικές σάκες προσμένοντας ότι έτσι θα «κάνει ότι θέλει πια…….».
Μα εξίσου σημαντικό είναι πως : Το χρωστάμε σαν ένα δώρο στην τρυφερή ψυχούλα μας που ακόμα θρηνεί την παιδική ηλικία που μπορεί μεν να την έχασε, αλλά ταυτόχρονα την δώρισε στα καινούργια αθώα ματάκια και μυαλουδάκια, τα παιδιά της. Αυτά που τουλάχιστον ποτέ δεν φταίξανε. Που ποτέ δεν θα καταλάβουνε το γιατί -μέχρι και αυτά να αποχαιρετήσουν τα ρουχαλάκια τους και τις σάκες τους προσμένοντας ότι θα «κάνουν ότι θέλουν πια…….»- τα έχουμε βάλει να ζουν σε αυτό το παράξενο συνοθύλευμα της τρέλας.
Καλό μας μήνα! Καλή μας «σεζόν»! Ξεκουραστήκαμε βάζοντας νέα βούληση στην ψυχή μας ή τη γεμίσαμε ανία και φόβο;
Εύχομαι σε όλους το πρώτο! Γιατί «εκείνο που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε μοίρα, στην ουσία είναι το σύνολο των ανοησιών αλλά και των σοφών πραγμάτων που κάναμε μέσα σε αυτό το μοναδικό ταξίδι στο χωρο-χρόνο!» έλεγε ο σοφός γερμανός δάσκαλος!
Καλή μας «μοίρα» λοιπόν!
Στράτος
